2. "Dlatego, że mnie pan obmacuje."

Okazuje się, że muszę z nim pracować. Choć tak szczerze, to za dużo powiedziane, gdyż Michael (bo tak na imię ma ten jegomość) też jest kimś w rodzaju stażysty, z tą różnicą, że niemieckim.

                No bo jakże to by mogło być inaczej.

                Dobrze, że chłopak jest niezwykle uczynny, gdyż przynajmniej robi wszystko za mnie, co jest mi na rękę (oczywiście jak cioteczka nie widzi, bo inaczej miałabym malutkie kłopoty). Ja natomiast zazwyczaj siedzę sobie wygodnie na recepcji i z uśmiechem witam gości, bo przecież coś im się od życia należy, prawda?

                Właśnie – odnośnie gości to trochę ich jest, bo przecież ciociunia Marysia jak już zaczyna robić jakiś interes to na całego, więc hotel – o zgrozo! – jest bardzo obleganym miejscem.

                Jakby było co oglądać.

                Dziś też siedzę sobie wygodnie, machając nogami, przy okazji pozwalając, by żółte sznurowadło od mojego trampka się rozwiązało. Jedyne za co jestem wdzięczna tej kobiecie to właśnie za fakt, iż nie musimy nosić żadnych dziwacznych fartuszków czy Bóg wie jeszcze czego podczas naszej „służby”.

                Michael natomiast uwija się jak mrówka w ukropie, próbując wypełnić wszystkie obowiązki – zarówno swoje jak i po prostu moje. Wiem, wiem – nie powinnam tak go wykorzystywać, ale co miałam zrobić z fantem, że znalazłam takiego miłosiernego kolegę? No właśnie, odpowiedź na to pytanie nasuwa się sama.

                W końcu nadciąga moment przerwy. Zeskakuję na ziemię, a następnie zasiadam na wielkim, wygodnym fotelu za kontuarem. Uśmiecham się najładniej jak potrafię do hotelowego kucharza, który już zmierza w naszym kierunku z jakąś apetyczną potrawą. Nie mylę się. Aż mi ślinka do ust nacieka, gdy wyczuwam niesamowity zapach gulaszu z jakimś nieznanym mi dodatkiem.

                Nim się orientuję, zabieram się za pałaszowanie zawartości mojego talerza, a po chwili dołącza do mnie Michael.

                Przez krótki moment panuje miedzy nami kompletna cisza, którą chłopak decyduje się w końcu przerwać, zadając niezwykle niefortunne pytanie.

                Pytanie, którego miałam nadzieje nigdy nie usłyszeć.

- Dlaczego wyjechaliście z Niemiec?

                Mało brakuje, a kawałek jedzenia stałby mi w gardle, ale jakimś cudem go połykam, niemniej nie odpowiadam od razu. Muszę się zastanowić nad tym, co mogę powiedzieć.

                Biorę głęboki wdech.

- Zmarł mój dziadek, który mieszkał w Polsce. Rodzice otrzymali po nim dużą firmę. – po tych słowach wzruszam ramionami, jakby to było coś całkowicie normalnego. Inna sprawa, że nie mówię mu do końca prawdy i nigdy tego nie zrobię.

- A dlaczego w ogóle znalazłaś się w Niemczech? Przecież jesteś Polką.

                Boże… coś ty taki dociekliwy? Nie słyszałeś, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła?

                Patrzę przez moment tylko w swój prawie pusty talerz, przesuwając widelcem kawałek grzyba.  Muszę odpowiedzieć, tylko nie wiem jak. Postanawiam zrobić to najprościej jak się da.

- Bo tu była klinika. Mój tata potrzebował operacji. Później rehabilitacja, a następnie…  - ponownie wzruszam ramionami, by ukryć widoczne pewnie na pierwszy rzut oka zdenerwowanie – jakoś tak samo wyszło, że zostaliśmy.

                Przez chwilę Michael nie mówi nic, a ja zaczynam się cieszyć,  bo na pewno już o nic nie spyta. Mylę się.

- Na milion procent masz tu jakiś znajomych. Nie chcesz się z nimi spotkać? Odnowić starych więzi?

                Po tych słowach czuję się tak, jakby ktoś walnął mnie obuchem w łeb. Bo to jest właśnie najgorsze – to ciągłe rozpamiętywanie, które i tak przecież nic nie da.

                Jednak ktoś przybywa mi z odsieczą, bo w całym pomieszczeniu da się słyszeć głośny, niemal kłujący w uszy głos dzwoneczka, który oświadcza, iż mamy kolejnego gościa. Powoli podnoszę się z miejsca, wyraźnie sygnalizując, iż obsłużę klienta, a zarazem niekoniecznie chcę opowiedzieć na zadane pytanie, jednak gdy tylko unoszę głowę by zidentyfikować przybyłego, widelec wypada mi  dłoni i z głuchym łoskotem upada na ziemię.

                Nie. To nie może być prawda. Na pewno do tego gulaszu były dołożone grzybki halucynogenne.  Julka, opanuj się, spokojnie, dziewczyno – to tylko wytwór twego pojebanego mózgu, nic więcej.

                Jednak straszna mara przemawia i wtedy nabieram pewności, że jest jak najbardziej prawdziwa.

- Cześć.

                Czuję, iż nogi drżą pode mną niczym galareta, ale nie z przejęcia czy coś, ale ze złości. Czystej, perfidnej i niewyobrażalnej.  Zaciskam mocniej zęby, siłując się na w miarę normalny ton głosu.

- Michael, obsłuż pana.

                Chcę go wyminąć, po prostu gdzieś się zaszyć. I już prawie ta sztuka mi się udaje, jestem na schodach prowadzących do zamieszkałej przez domowników części budynku, ale oczywiście ten nie daje za wygraną.

                No tak – zawsze był uparty. To nas poróżniło przed laty.

- Julka, zaczekaj.

                A niech się wypcha. Jeszcze tego brakowało, żebym się go posłuchała. Przyspieszam kroku, ale oczywiście to nic nie pomaga, bo już po chwili słyszę jego kroki tuż za swoimi plecami. Przystaję, nabieram powietrza w płuca i gwałtownie się odwracam, przyjmując najbardziej obojętny wyraz twarzy, na jaki tylko mnie stać.

                Lustruję jego sylwetkę od stóp do głów.

                Zmężniał, wydoroślał, stał się przewyższającym mnie o jakie dwie głowy mężczyzną. Mimo tego patrzę przed siebie niezwykle odważnym wzrokiem, bo nie mogę okazać zdenerwowania.

- Tak? O co chodzi? – pytam niespodziewanie, czym wyraźnie go zaskakuję, bo na pewno nie jest gotowy na taki, a nie inny obrót spraw.

- Chciałem porozmawiać.

Udaję, ze nic a nic nie poruszają mnie wypowiedziane przez niego słowa, a żeby wzmocnić efekt robię smutną a zarazem przepraszającą minę.

- Niestety, nie mam teraz ani sekundy wolnego czasu, proszę zapisać się u mojej sekretarki na spotkanie, wtedy może się zastanowię.

                Po tych słowach odwracam się na pięcie, aby odejść, ale Andreas widocznie nie ma takiego zamiaru, bo łapie mnie za rękę wskutek czego tracę równowagę i ląduję prosto w ramionach chłopaka. Serce podchodzi mi do gardła, ale również nic nie daję po sobie poznać.

- Proszę mnie puścić – mamroczę – Bo zadzwonię na policję.

                Jednak on wybucha śmiechem.

- Ciekawe na jakiej podstawie, co? Za to, że właśnie uratowałem ci życie?

                Prycham pod nosem, a następnie wymyślam pierwszą lepszą odpowiedź, która przychodzi mi do głowy:

- Dlatego, że mnie pan obmacuje.

                I nie czekając na jakąkolwiek reakcję z jego strony, po prostu uwalniam się z nieco rozluźnionego uścisku i nawet nie odwracam się w jego stronę, po prostu odchodzę.

                Tylko z daleka słyszę cicho  - tak żebym pewnie nie dosłyszała - wypowiedziane słowa.

- Coś ty zrobiła z włosami…

                Nonszalancko odrzucam swoje kudły na plecy, by jeszcze bardziej je wyeksponować. Wróć. Raczej po to, by go mocniej wkurwić.

 

____________________________

Patrzcie jak mnie wena dopadła. Wczoraj w godzinkę rozdzialik księciunia (choć nieudany, to fakt), a dziś nasza różowowłosa.