3. "A skoro los był już tak uprzejmy..."

- Skąd on niby wie, że ja tu jestem do cholery?!

                Moje wrzaski słychać już w całym domu a i w hotelu pewnie też, jednak mało mnie to w tej chwili obchodzi. Ten człowiek odwiedził mnie jakieś dwadzieścia cztery godziny temu, ale ja nadal jestem w stanie wielkiego „uniesienia nerwowego”, jak dobitnie określam stan, w którym trafia mnie jasny szlag.

                Bo jakże tu nie pobudzić swych nerwów, kiedy ciotunia stoi sobie i z kamienną twarzą spogląda na mnie, a nie zwraca najmniejszej uwagi na to, co robi to niedorozwinięte dziecko, które bawi się  - Chryste ratuj! – jej własną podpaską?

                Szkoda, że jeszcze prezerwatyw nie znalazło. Zabawka byłaby idealna.

- Julka, uspokój się. Pewnie ktoś cię zobaczył i mu powiedział.

                Prycham zdegustowana pod nosem, bo jakoś nie chce mi się w to wierzyć.

- Nikt by mnie nie rozpoznał. – tłumaczę, jednak sarkazmu w moim głosie nie jestem w stanie ukryć, co raczej wychodzi mi tylko na dobre, bo ciotunia przynajmniej marszczy brwi, więc żegnaj kamienna twarzo! Wypierdalaj i nigdy więcej nie wracaj!

                Jednakże kobieta nie odzywa się więcej do mnie ani słowem, a ja uznaję to za znak, iż rozmowa dobiegła ku definitywnemu końcowi, więc najzwyczajniej w świecie wychodzę z pokoju, trzaskając przy okazji drzwiami. A tak jakoś  - dla większej dramaturgii.

                Za recepcją jak zwykle siedzi Michael. Uśmiecham się pod nosem, widząc jak bardzo jest zapracowany, bo wiem, że nie zostało już nic, do czego byłabym przydatna, tudzież  jednym zgrabnym ruchem wskakuję  na moje stałe, ukochane miejsce. Chłopak podnosi na mnie na chwilę wzrok, a za moment z powrotem wraca do obowiązków.

                Mija minuta, potem trzecia, ósma, dziesiąta, dwudziesta.

                A dzieje się dokładnie: nic.

- Michaeeeel – celowo przeciągam samogłoskę „e”, by zwrócić jego uwagę – nudzi mi się.

-  To mi pomóż.

                Człowieku… czy ty nie widzisz żadnej logiki? Doprawdy… mózgi mężczyzn trzeba nastawiać niczym zegarki. Przecież ja ci po prostu nie chcę przeszkadzać. Radziłeś sobie beze mnie, to poradzisz sobie i teraz. Ja tu jestem całkiem zbędna.

-Jak już zacząłeś, to sam sobie skończ. Co mogę porobić tak, żeby nie ruszać się z miejsca?

                Chłopak wzdycha ciężko i byle jak rzuca:

- Pośpiewaj.

                Uśmiecham się szeroko, ale momentalnie zaczynam zastanawiać się nad repertuarem, który mogłabym zaprezentować gościom hotelu, którzy znajdowali się nieopodal (a kilku ich było). Postanawiam uraczyć ich już nieco starym hitem polskiej części Internetu.

- Ty będziesz moja, ja będę Twój, razem będziemy wywalać gnój! …

- Julia!

- Różowąą taaczkę… - kończę zbyt wczesną puentą, omijając przy okazji kilka słów, bo oczywiście ciotka musiała pojawić się w najmniej oczekiwanym momencie.

                Już nawet nie muszę starać się, by zatuszować fakt, iż nie robię kompletnie nic, bo i tak by się to nie udało. Powinnam właśnie udawać wielką skruchę i przeprosić, prawda? No wiem, wiem, ale cholerka - nie potrafię.

- Przecież i tak nie zrozumieli! – tłumaczę się po polsku, a ta pokraka, która jest ponoć ze mną spokrewniona, tylko kręci załamana głową i wchodzi do kuchni. Odwracam się w stronę Michaela, który jest wyraźnie zainteresowany całą sytuacją.

- O czym to było? – pyta, a ja domyślam się, że zapewne chodzi mu o piosenkę.

                Uśmiecham się chytrze, ale odpowiadam ze stoickim spokojem:

- O pewnej parze, która nie miała pieniędzy i musiała bardzo ciężko pracować w warunkach niemal ekstremalnych. Ale wiesz, że się opłacało? Bo później kupili sobie wymarzony pojazd i byli naprawdę szczęśliwi.

                Ku mojemu zaskoczeniu, chłopak kiwa głową i całkowicie poważnie odpowiada:

- Piękny i wartościowy tekst. Dobre piosenki u was tworzą.

                Nim wybucham śmiechem, ponownie obok pojawia się ciotunia, która nie ma zbyt zadowolonej miny, gdyż pewnie słyszała, jaki kit wcisnęłam temu biednemu pracusiowi.

- Julka, uciekaj. Masz wolne na dziś. Najlepiej odetchnij świeżym powietrzem i przewietrz sobie mózg.

                Na całe szczęście słowa te wypowiada tak, by nikt oprócz nas ich nie zrozumiał, ale nie zastanawiam się nad tym fartem zbyt długo, bo zostaję niemal wypchnięta za drzwi hotelu. Prycham zdegustowana pod nosem.

                Jednakże dochodzę do wniosku, iż może dobrze się stało. Przejdę się, zobaczę jak zmieniła się okolica.

                I nawet staram się być bardzo spokojna, gdy już po wykonaniu pierwszych dwudziestu kroków, widzę tego człowieko  - debila, który wczoraj próbował molestować mnie seksualnie.

                Unoszę głowę wysoko do góry. Niczym księżniczka, która patrzy na zwykłego żebraka (że trochę wyższego od niej, to inna sprawa. No dobra, trochę więcej niż trochę.) i wymijam go bez ani jednego słowa czy zaszczytnego spojrzenia. Wróć – na pewno bym to zrobiła, gdyby nie stanął przede mną, a ja nie walnęłabym prosto w jego wielką (ba! Wręcz gigantyczną!) osobę.

- Odsuń się i mnie nie denerwuj – mówię, choć doskonale wiem, że mnie nie trzyma, więc równie dobrze, mogłabym być już kilka metrów od niego, a mimo to nadal stoję.  

To wyprowadza mnie z równowagi na dobre, ale on robi to jeszcze dobitniej, ponieważ zaczyna mówić:

- Nie mam zamiaru iść, ponieważ chciałem z tobą porozmawiać, a skoro los był już tak uprzejmy, że nie musiałem męczyć nóg by dojść do hotelu…

- Zamknij się. – warczę i wymijam go najdostojniej jak tylko potrafię, choć dostojność tą jestem zmuszona połączyć z szybkością, co niekoniecznie idzie ze sobą w parze, wskutek czego już drugi raz w jego obecności tracę równowagę, a on – również raz już drugi – ratuje mnie przed upadkiem.

- Zabieraj ode mnie te łapska! – mówię, kiedy już stoję stabilnie na ziemi, jednak Andreas oczywiście tego nie robi. Ot – nowość. Przez ten czas, gdy się nie widzieliśmy, wyraźnie ogłuchł.  Śmieję się w duchu z jego niepełnosprawności.

- Zabiorę, jak obiecasz, że nie uciekniesz i ze mną porozmawiasz.

                Patrzę na niego spod byka. Jeszcze tego mi brakowało teraz do szczęścia. Rozmowy. Z nim.

                Jednak, gdy patrzę na jego palce, które silnie ściskają mnie za nadgarstek, dochodzę do wniosku, że muszę się zgodzić, bo w przeciwnym wypadku padnę trupem na środku willingeńskiego chodnika, gdyż krew – najzwyczajniej w świecie – przestanie krążyć w moim ciele.

                Wzdycham tak ciężko, jak tylko potrafię.

_________________________________

Jaki ja mam talent do schrzaniania rozdziałów...
Ale tak postanowiłam go dziś napisać. Bo musiałam sobie trochę humor poprawić. No ale bez przesady. W TAKICH warunkach go puścić?! Ja nadal nie ochłonęłam, a ile przekleństw w kierunku osób wiadomych poleciało - nie zliczę.
W każdym bądź razie - już niedługo święta.  I sobie odpocznę. I może będę miała czas na skończenie tego, bo jakoś na styczeń planuję nowość. Ale takim priorytetem właśnie na tą przerwę jest co? Otóż Wojtek. Bo to opowiadanie jest dla mnie niemal wszystkim i nie mogę tak go po prostu zostawić, wiecie? No jasne - kto czyta, ten wie.
A tak w ogóle to mam dość. Jutro mam zaplanowany dzień tylko na historię i francuski. Rano hista, mój kochany język i testy maturalne później. Rozprawka z historii, rozumiecie? Ja... no dobra. I 20 kartek zadań maturalnych z fakultetów o średniowieczu. I we wtorek kartkówka, a w środę klasówka (gdzie logika?).
No mniejsza. Wiedzcie, że o wszystkich Waszych nowościach wiem i pamiętam, ale nie wszystkie przez te dwa tygodnie miałam i będę mieć czas ogarnąć. Ale już w święta. Obiecuję.
Ach no tak... przecież na święta mam "Lalkę" do przeczytania... Dobra. Blogi istotniejsze <3
Kocham Was, wiecie?
Dobra, kończę, bo moja Weli wspina mi się na rozstawioną choinkę i właśnie jest na samym czubku. Nigdy nie zrozumiem logiki tego kota.
Buziaki! :*