4. "Pamiętasz, jak pierwszy raz cię tu pocałowałem?"

                Przez całą drogę, nie odzywam się do niego ani jednym słowem, co i tak nie jest raczej zbyt wygórowaną karą. Mało tego! Idę jakieś dziesięć metrów od niego, bo wolę nie ryzykować, że zarażę się tą głupotą, która od szanownego pana Andreasa emanuje. Dobrze, że poruszamy się  dosyć szeroką, ale niezbyt uczęszczaną przez jakiekolwiek pojazdy, drogą. Znaczy wróć! On przepisowo podąża chodnikiem, to ja lezę po jezdni z nadzieją, że jak najszybciej coś mnie rozjedzie, albo porwie jakiś zakamuflowany Arab. Wszystko jest przecież możliwe, prawda?

                No właśnie. Sęk w tym, że raczej nie w Willingen. Tu na każdym kroku spotkam Wellingera, a nie terrorystę, choć obiektywnie rzecz ujmując, to te dwie osoby się ze sobą pięknie łączą.

- Jesteś na mnie zła, prawda?

                O proszę! Panicz skoczko-matoł  przemówił!

                Wyobraź sobie, debilu, że nie, nie jestem zła. Naprawdę. Nigdy na ciebie nie byłam, ale WKURWIONA – oczywiście.  To chyba liczy się jako moja złość podniesiona do tysięcznej potęgi, więc łaskawie się nie odzywaj, a przynajmniej nie zadawaj takich durnowatych pytań, bo zaraz jak dostaniesz w tej swój łeb, to się nie pozbierasz.

                Jednak postanawiam odpowiedzieć, w końcu grzeczność tego wymaga, a ja jestem niezwykle inteligentną osobą.

- A jak myślisz?

                Idiota momentalnie zagradza mi drogę i raczy ślicznym uśmiechem.

-  Że nie.

- To popraw myślenie, choć to chyba niewykonalne, bo zawsze byłeś słaby w te klocki.

                No doprawdy… ten świat jest pełen idiotów. Ale faktycznie – o tym wiedziałam już od pewnego czasu.

                Ponownie go wymijam i wykonuję kilka zamaszystych kroków do przodu, by przypadkiem nie znaleźć się ponownie w jego pobliżu, ale momentalnie orientuję się, iż chłopak nie rusza się z miejsca, wskutek czego mało nie trafia mnie jasny szlag, bo to przecież on chciał porozmawiać.

                Jakby rozmowa mogłaby tu cokolwiek pomóc.

- Idziesz?! – pytam (a raczej wrzeszczę) już całkowicie wytrącona z równowagi, jednak ten człowiek najzwyczajniej stoi tak, jakby przyrósł do ziemi.

- Jesteśmy już na miejscu.

                Rozglądam się dookoła i rzeczywiście – orientuję się, że tą okolicę znam aż za dobrze. Jak mogłam wcześniej nie zauważyć, gdzie mnie prowadzi? Biję się z myślami i wszelakimi wspomnieniami, które przemykają przez mój mózg, skutecznie utrudniając mi jakiekolwiek funkcjonowanie.

                Po prawej stronie drogi mieszkałam ja. W tym samym domu, w którego ogródku właśnie radośnie śmieje się jakiś niedorozwinięty bachor. On – po lewej, naprzeciw mnie. Tak, tak – byliśmy sąsiadami (o zgrozo!), ale jakimś cudem się nie pozabijaliśmy, ale zaprzyjaźniliśmy – wydawać by się mogło, że na śmierć i życie, ale oczywiście to tylko mylne przypuszczenia, które nigdy nie miały miejsca.

                Zauważam, że Andreas siada na starej, niemal rozpadającej się ławce, która znajduje się po wielką sosną ni z gruszki ni z pietruszki rosnącą właśnie tutaj. Jak to możliwe, że to wszystko nadal tu było?

- Siadaj, Julka. Ja nie gryzę.

                Mrużę powieki, niczym dzika kotka, która chce wybadać sytuację.

- Wyobraź sobie, że mam małe wątpliwości.

                Debil wybucha śmiechem. Jakby w tym, co powiedziałam, było cokolwiek zabawnego. Jego logika mnie zabija, naprawdę.

                Jednak,  mimo wszystko,  siadam obok niego. Niech nie liczy tylko na to, iż odezwę się pierwsza. Niedoczekanie.  

Zapatruję się w krajobraz przed sobą, a że nie mam nic lepszego do roboty, więc zabieram się za liczenie drzew, które widnieją na horyzoncie.

-  Pamiętasz, jak pierwszy raz cię tu pocałowałem?

                Prycham pod nosem, ale w głowie świta mi jeden, niezwykle konkretny i intensywny obraz.

- Mieliśmy po siedem lat, bez przesady. – warczę w odpowiedzi, ale chyba tylko po to, by ukryć wszelakie uczucia, które zaczynają mną targać.

                Musiał przypomnieć akurat to. I na dodatek ponownie się śmieje, a ja mam wrażenie, że zaraz znów trafi mnie jasny szlag.

- A później jeszcze raz i jeszcze… i tak wiele, wiele innych – mówi pod nosem, ale doskonale wie, jak do mnie trafić. Przecież nikt nie zna mnie tak idealnie jak on. – Było nam razem dobrze, Julka.

                Oczywiście, póki nie zaczęły się skoki.

- To było tego nie pieprzyć. – mówię niby ode chcenia ze wzrokiem nadal wbitym w drzewa. Jedno, drugie, trzecie, czwarte, piąte. O! I jeden dąb nawet się znalazł!

                Słyszę jak Andreas głęboko wzdycha, ale nic nie odpowiada.

                Minuta ciszy, dwie, trzy.

                Godzina.

                Zaczyna się ściemniać.

               

Nigdy nie myślałam, że ktoś samą swoją obecnością i kilkoma słowami, jest w stanie aż do tego stopnia wyprowadzić mnie z równowagi, że nie mam pojęcia, co powiedzieć. A z reguły przecież jestem osobą, która nie zapomina języka w gębie.

                Jednak w końcu ta cisza mnie po prostu zabija, więc zaczynam wyrzucać wszystko to, co leżało mi przez tyle czasu na sercu.

 - Skoki, skoki, tylko skoki. To się dla ciebie liczyło, nie ja. Do pewnego momentu byłam w stanie to znieść, ale nie później, wiesz?

                Nie zauważam, że pierwsze łzy zaczynają lecieć mi po policzkach, za to on chyba tak.

- Nie rozumiesz… - zaczyna się nieporadnie tłumaczyć, ale dla mnie to już nie ma znaczenia, momentalnie mu przerywam, by skończyć swoją wypowiedź.

- Potrzebowałam kogoś. Kogoś, kto mi pomoże,  a w tobie tego oparcia nie miałam, więc musiałam wyjechać razem z rodzicami, choć wcale nie byłam do tego zmuszona. Mogłam z powodzeniem zostać tu, w Niemczech, z ciotką. Ale wolałam uciec, bo dłużej bym tego po prostu nie zniosła. Miałam nadzieję, że w Polsce będzie lepiej, i tak się stało.

                Momentalnie przenoszę wzrok w końcu na jego osobę, ale równie szybko orientuję się, iż jest to wielki błąd, bo po prostu zaczynam płakać jeszcze bardziej, widząc , że swoimi słowami zadaję mu ból.

                Julka, weź się ogarnij. Przecież nigdy tak się nie rozklejałaś. No może z wyjątkiem tego, jak miałaś cztery latka, a matka wciskała w ciebie kaszkę manną, której już tak bardzo nienawidziłaś. Teraz jesteś już dorosłą kobietą, taką, która radzi sobie z przeciwnościami losu.

                Jednakże moje rozmyślania i łajanie siebie w myślach nic nie pomagają, wręcz przeciwnie.

                A niezawodne jak zawsze ramię pana Wellingera jest chętne do pocieszania płaczących niewiast.

                Nie jestem w stanie mu się wyrwać, więc koniec końców, ląduję przytulona do niego, przy okazji łzami mocząc mu koszulkę.

                I w pewnym momencie jest tak, jak kiedyś.

 

______________

Spieprzyłam, ja to wiem.

No.

I wesołych świąt, słoneczka moje ukochane! <3

A teraz lecę na skoki <3