Aniołki!

Aniołki moje ukochane i najdroższe!

Pamiętacie pewnie akcję ze zmianą adresu i wszystkiego na Księciu, prawda? No właśnie. Okazało się, że to nic nie pomogło.
I nie pomogą też kolejne przenosiny blogów, zmiana nicka, nowe konto czy rozwiązanie, by rozdziały za mnie wstawiał ktoś inny. Nic.
Dobra, Magda, do rzeczy.
Także wszystko zostaje, każde napisane do tej pory przeze mnie słowo, ale ja muszę się niestety wynieść. Wiem, wiem. Serce mi się kraje, ale nie mam innego wyjścia, uwierzcie.
Także czas pożegnać (tym razem już na amen) Księcia, Sammi oraz czarnego Sprytula, Julkę i słodkiego Weliego a nawet cichego Michaela, Dawida, Natalię i Ingrid też.
Pozostaje Wojtek. Nie dalej jak wczoraj, nawet zrobiłam nowy wygląd tego bloga, wiecie? I płakać mi się najbardziej z jego powodu chce. Nie, nie z wyglądu, ale z powodu tego chłopaka. Bo to było coś, co zajęło moje serce na amen, coś, co pokochałam od pierwszego napisanego przeze mnie słowa, od samego prologu, który wywołał tyle emocji. Jedyne, co mogę Wam obiecać, to to, że go nie zostawię nigdy. I kiedyś go skończę.
I na pewno przeczytacie to do końca.
Nie wiem, w jakiej formie - cóż, życie bywa nieprzewidywalne, ale dowiecie się, dlaczego TO zrobił. Dlaczego pomimo swojego młodego wieku, opuścił ten świat, dlaczego sobie ostatecznie nie poradził mimo tego, że przecież Lena już przy nim była i prawie udało mu się wyjść z tego dołka, w jakim się znalazł.
To obiecuję.

Dziękuję za każdy komentarz. Co ja bym bez Was zrobiła, co? Za każde powiedziane przez Was słowo, za wsparcie.
Naprawdę Was kocham, moja bloggerowa rodzino.
I na Waszych blogach oczywiście zostaję. Nikt mnie siłą od nich nie odciągnie.

No. Teraz przyszedł w końcu ten nieunikniony moment.
Także...
Żegnajcie, słoneczka moje!

4. "Pamiętasz, jak pierwszy raz cię tu pocałowałem?"

                Przez całą drogę, nie odzywam się do niego ani jednym słowem, co i tak nie jest raczej zbyt wygórowaną karą. Mało tego! Idę jakieś dziesięć metrów od niego, bo wolę nie ryzykować, że zarażę się tą głupotą, która od szanownego pana Andreasa emanuje. Dobrze, że poruszamy się  dosyć szeroką, ale niezbyt uczęszczaną przez jakiekolwiek pojazdy, drogą. Znaczy wróć! On przepisowo podąża chodnikiem, to ja lezę po jezdni z nadzieją, że jak najszybciej coś mnie rozjedzie, albo porwie jakiś zakamuflowany Arab. Wszystko jest przecież możliwe, prawda?

                No właśnie. Sęk w tym, że raczej nie w Willingen. Tu na każdym kroku spotkam Wellingera, a nie terrorystę, choć obiektywnie rzecz ujmując, to te dwie osoby się ze sobą pięknie łączą.

- Jesteś na mnie zła, prawda?

                O proszę! Panicz skoczko-matoł  przemówił!

                Wyobraź sobie, debilu, że nie, nie jestem zła. Naprawdę. Nigdy na ciebie nie byłam, ale WKURWIONA – oczywiście.  To chyba liczy się jako moja złość podniesiona do tysięcznej potęgi, więc łaskawie się nie odzywaj, a przynajmniej nie zadawaj takich durnowatych pytań, bo zaraz jak dostaniesz w tej swój łeb, to się nie pozbierasz.

                Jednak postanawiam odpowiedzieć, w końcu grzeczność tego wymaga, a ja jestem niezwykle inteligentną osobą.

- A jak myślisz?

                Idiota momentalnie zagradza mi drogę i raczy ślicznym uśmiechem.

-  Że nie.

- To popraw myślenie, choć to chyba niewykonalne, bo zawsze byłeś słaby w te klocki.

                No doprawdy… ten świat jest pełen idiotów. Ale faktycznie – o tym wiedziałam już od pewnego czasu.

                Ponownie go wymijam i wykonuję kilka zamaszystych kroków do przodu, by przypadkiem nie znaleźć się ponownie w jego pobliżu, ale momentalnie orientuję się, iż chłopak nie rusza się z miejsca, wskutek czego mało nie trafia mnie jasny szlag, bo to przecież on chciał porozmawiać.

                Jakby rozmowa mogłaby tu cokolwiek pomóc.

- Idziesz?! – pytam (a raczej wrzeszczę) już całkowicie wytrącona z równowagi, jednak ten człowiek najzwyczajniej stoi tak, jakby przyrósł do ziemi.

- Jesteśmy już na miejscu.

                Rozglądam się dookoła i rzeczywiście – orientuję się, że tą okolicę znam aż za dobrze. Jak mogłam wcześniej nie zauważyć, gdzie mnie prowadzi? Biję się z myślami i wszelakimi wspomnieniami, które przemykają przez mój mózg, skutecznie utrudniając mi jakiekolwiek funkcjonowanie.

                Po prawej stronie drogi mieszkałam ja. W tym samym domu, w którego ogródku właśnie radośnie śmieje się jakiś niedorozwinięty bachor. On – po lewej, naprzeciw mnie. Tak, tak – byliśmy sąsiadami (o zgrozo!), ale jakimś cudem się nie pozabijaliśmy, ale zaprzyjaźniliśmy – wydawać by się mogło, że na śmierć i życie, ale oczywiście to tylko mylne przypuszczenia, które nigdy nie miały miejsca.

                Zauważam, że Andreas siada na starej, niemal rozpadającej się ławce, która znajduje się po wielką sosną ni z gruszki ni z pietruszki rosnącą właśnie tutaj. Jak to możliwe, że to wszystko nadal tu było?

- Siadaj, Julka. Ja nie gryzę.

                Mrużę powieki, niczym dzika kotka, która chce wybadać sytuację.

- Wyobraź sobie, że mam małe wątpliwości.

                Debil wybucha śmiechem. Jakby w tym, co powiedziałam, było cokolwiek zabawnego. Jego logika mnie zabija, naprawdę.

                Jednak,  mimo wszystko,  siadam obok niego. Niech nie liczy tylko na to, iż odezwę się pierwsza. Niedoczekanie.  

Zapatruję się w krajobraz przed sobą, a że nie mam nic lepszego do roboty, więc zabieram się za liczenie drzew, które widnieją na horyzoncie.

-  Pamiętasz, jak pierwszy raz cię tu pocałowałem?

                Prycham pod nosem, ale w głowie świta mi jeden, niezwykle konkretny i intensywny obraz.

- Mieliśmy po siedem lat, bez przesady. – warczę w odpowiedzi, ale chyba tylko po to, by ukryć wszelakie uczucia, które zaczynają mną targać.

                Musiał przypomnieć akurat to. I na dodatek ponownie się śmieje, a ja mam wrażenie, że zaraz znów trafi mnie jasny szlag.

- A później jeszcze raz i jeszcze… i tak wiele, wiele innych – mówi pod nosem, ale doskonale wie, jak do mnie trafić. Przecież nikt nie zna mnie tak idealnie jak on. – Było nam razem dobrze, Julka.

                Oczywiście, póki nie zaczęły się skoki.

- To było tego nie pieprzyć. – mówię niby ode chcenia ze wzrokiem nadal wbitym w drzewa. Jedno, drugie, trzecie, czwarte, piąte. O! I jeden dąb nawet się znalazł!

                Słyszę jak Andreas głęboko wzdycha, ale nic nie odpowiada.

                Minuta ciszy, dwie, trzy.

                Godzina.

                Zaczyna się ściemniać.

               

Nigdy nie myślałam, że ktoś samą swoją obecnością i kilkoma słowami, jest w stanie aż do tego stopnia wyprowadzić mnie z równowagi, że nie mam pojęcia, co powiedzieć. A z reguły przecież jestem osobą, która nie zapomina języka w gębie.

                Jednak w końcu ta cisza mnie po prostu zabija, więc zaczynam wyrzucać wszystko to, co leżało mi przez tyle czasu na sercu.

 - Skoki, skoki, tylko skoki. To się dla ciebie liczyło, nie ja. Do pewnego momentu byłam w stanie to znieść, ale nie później, wiesz?

                Nie zauważam, że pierwsze łzy zaczynają lecieć mi po policzkach, za to on chyba tak.

- Nie rozumiesz… - zaczyna się nieporadnie tłumaczyć, ale dla mnie to już nie ma znaczenia, momentalnie mu przerywam, by skończyć swoją wypowiedź.

- Potrzebowałam kogoś. Kogoś, kto mi pomoże,  a w tobie tego oparcia nie miałam, więc musiałam wyjechać razem z rodzicami, choć wcale nie byłam do tego zmuszona. Mogłam z powodzeniem zostać tu, w Niemczech, z ciotką. Ale wolałam uciec, bo dłużej bym tego po prostu nie zniosła. Miałam nadzieję, że w Polsce będzie lepiej, i tak się stało.

                Momentalnie przenoszę wzrok w końcu na jego osobę, ale równie szybko orientuję się, iż jest to wielki błąd, bo po prostu zaczynam płakać jeszcze bardziej, widząc , że swoimi słowami zadaję mu ból.

                Julka, weź się ogarnij. Przecież nigdy tak się nie rozklejałaś. No może z wyjątkiem tego, jak miałaś cztery latka, a matka wciskała w ciebie kaszkę manną, której już tak bardzo nienawidziłaś. Teraz jesteś już dorosłą kobietą, taką, która radzi sobie z przeciwnościami losu.

                Jednakże moje rozmyślania i łajanie siebie w myślach nic nie pomagają, wręcz przeciwnie.

                A niezawodne jak zawsze ramię pana Wellingera jest chętne do pocieszania płaczących niewiast.

                Nie jestem w stanie mu się wyrwać, więc koniec końców, ląduję przytulona do niego, przy okazji łzami mocząc mu koszulkę.

                I w pewnym momencie jest tak, jak kiedyś.

 

______________

Spieprzyłam, ja to wiem.

No.

I wesołych świąt, słoneczka moje ukochane! <3

A teraz lecę na skoki <3

 

3. "A skoro los był już tak uprzejmy..."

- Skąd on niby wie, że ja tu jestem do cholery?!

                Moje wrzaski słychać już w całym domu a i w hotelu pewnie też, jednak mało mnie to w tej chwili obchodzi. Ten człowiek odwiedził mnie jakieś dwadzieścia cztery godziny temu, ale ja nadal jestem w stanie wielkiego „uniesienia nerwowego”, jak dobitnie określam stan, w którym trafia mnie jasny szlag.

                Bo jakże tu nie pobudzić swych nerwów, kiedy ciotunia stoi sobie i z kamienną twarzą spogląda na mnie, a nie zwraca najmniejszej uwagi na to, co robi to niedorozwinięte dziecko, które bawi się  - Chryste ratuj! – jej własną podpaską?

                Szkoda, że jeszcze prezerwatyw nie znalazło. Zabawka byłaby idealna.

- Julka, uspokój się. Pewnie ktoś cię zobaczył i mu powiedział.

                Prycham zdegustowana pod nosem, bo jakoś nie chce mi się w to wierzyć.

- Nikt by mnie nie rozpoznał. – tłumaczę, jednak sarkazmu w moim głosie nie jestem w stanie ukryć, co raczej wychodzi mi tylko na dobre, bo ciotunia przynajmniej marszczy brwi, więc żegnaj kamienna twarzo! Wypierdalaj i nigdy więcej nie wracaj!

                Jednakże kobieta nie odzywa się więcej do mnie ani słowem, a ja uznaję to za znak, iż rozmowa dobiegła ku definitywnemu końcowi, więc najzwyczajniej w świecie wychodzę z pokoju, trzaskając przy okazji drzwiami. A tak jakoś  - dla większej dramaturgii.

                Za recepcją jak zwykle siedzi Michael. Uśmiecham się pod nosem, widząc jak bardzo jest zapracowany, bo wiem, że nie zostało już nic, do czego byłabym przydatna, tudzież  jednym zgrabnym ruchem wskakuję  na moje stałe, ukochane miejsce. Chłopak podnosi na mnie na chwilę wzrok, a za moment z powrotem wraca do obowiązków.

                Mija minuta, potem trzecia, ósma, dziesiąta, dwudziesta.

                A dzieje się dokładnie: nic.

- Michaeeeel – celowo przeciągam samogłoskę „e”, by zwrócić jego uwagę – nudzi mi się.

-  To mi pomóż.

                Człowieku… czy ty nie widzisz żadnej logiki? Doprawdy… mózgi mężczyzn trzeba nastawiać niczym zegarki. Przecież ja ci po prostu nie chcę przeszkadzać. Radziłeś sobie beze mnie, to poradzisz sobie i teraz. Ja tu jestem całkiem zbędna.

-Jak już zacząłeś, to sam sobie skończ. Co mogę porobić tak, żeby nie ruszać się z miejsca?

                Chłopak wzdycha ciężko i byle jak rzuca:

- Pośpiewaj.

                Uśmiecham się szeroko, ale momentalnie zaczynam zastanawiać się nad repertuarem, który mogłabym zaprezentować gościom hotelu, którzy znajdowali się nieopodal (a kilku ich było). Postanawiam uraczyć ich już nieco starym hitem polskiej części Internetu.

- Ty będziesz moja, ja będę Twój, razem będziemy wywalać gnój! …

- Julia!

- Różowąą taaczkę… - kończę zbyt wczesną puentą, omijając przy okazji kilka słów, bo oczywiście ciotka musiała pojawić się w najmniej oczekiwanym momencie.

                Już nawet nie muszę starać się, by zatuszować fakt, iż nie robię kompletnie nic, bo i tak by się to nie udało. Powinnam właśnie udawać wielką skruchę i przeprosić, prawda? No wiem, wiem, ale cholerka - nie potrafię.

- Przecież i tak nie zrozumieli! – tłumaczę się po polsku, a ta pokraka, która jest ponoć ze mną spokrewniona, tylko kręci załamana głową i wchodzi do kuchni. Odwracam się w stronę Michaela, który jest wyraźnie zainteresowany całą sytuacją.

- O czym to było? – pyta, a ja domyślam się, że zapewne chodzi mu o piosenkę.

                Uśmiecham się chytrze, ale odpowiadam ze stoickim spokojem:

- O pewnej parze, która nie miała pieniędzy i musiała bardzo ciężko pracować w warunkach niemal ekstremalnych. Ale wiesz, że się opłacało? Bo później kupili sobie wymarzony pojazd i byli naprawdę szczęśliwi.

                Ku mojemu zaskoczeniu, chłopak kiwa głową i całkowicie poważnie odpowiada:

- Piękny i wartościowy tekst. Dobre piosenki u was tworzą.

                Nim wybucham śmiechem, ponownie obok pojawia się ciotunia, która nie ma zbyt zadowolonej miny, gdyż pewnie słyszała, jaki kit wcisnęłam temu biednemu pracusiowi.

- Julka, uciekaj. Masz wolne na dziś. Najlepiej odetchnij świeżym powietrzem i przewietrz sobie mózg.

                Na całe szczęście słowa te wypowiada tak, by nikt oprócz nas ich nie zrozumiał, ale nie zastanawiam się nad tym fartem zbyt długo, bo zostaję niemal wypchnięta za drzwi hotelu. Prycham zdegustowana pod nosem.

                Jednakże dochodzę do wniosku, iż może dobrze się stało. Przejdę się, zobaczę jak zmieniła się okolica.

                I nawet staram się być bardzo spokojna, gdy już po wykonaniu pierwszych dwudziestu kroków, widzę tego człowieko  - debila, który wczoraj próbował molestować mnie seksualnie.

                Unoszę głowę wysoko do góry. Niczym księżniczka, która patrzy na zwykłego żebraka (że trochę wyższego od niej, to inna sprawa. No dobra, trochę więcej niż trochę.) i wymijam go bez ani jednego słowa czy zaszczytnego spojrzenia. Wróć – na pewno bym to zrobiła, gdyby nie stanął przede mną, a ja nie walnęłabym prosto w jego wielką (ba! Wręcz gigantyczną!) osobę.

- Odsuń się i mnie nie denerwuj – mówię, choć doskonale wiem, że mnie nie trzyma, więc równie dobrze, mogłabym być już kilka metrów od niego, a mimo to nadal stoję.  

To wyprowadza mnie z równowagi na dobre, ale on robi to jeszcze dobitniej, ponieważ zaczyna mówić:

- Nie mam zamiaru iść, ponieważ chciałem z tobą porozmawiać, a skoro los był już tak uprzejmy, że nie musiałem męczyć nóg by dojść do hotelu…

- Zamknij się. – warczę i wymijam go najdostojniej jak tylko potrafię, choć dostojność tą jestem zmuszona połączyć z szybkością, co niekoniecznie idzie ze sobą w parze, wskutek czego już drugi raz w jego obecności tracę równowagę, a on – również raz już drugi – ratuje mnie przed upadkiem.

- Zabieraj ode mnie te łapska! – mówię, kiedy już stoję stabilnie na ziemi, jednak Andreas oczywiście tego nie robi. Ot – nowość. Przez ten czas, gdy się nie widzieliśmy, wyraźnie ogłuchł.  Śmieję się w duchu z jego niepełnosprawności.

- Zabiorę, jak obiecasz, że nie uciekniesz i ze mną porozmawiasz.

                Patrzę na niego spod byka. Jeszcze tego mi brakowało teraz do szczęścia. Rozmowy. Z nim.

                Jednak, gdy patrzę na jego palce, które silnie ściskają mnie za nadgarstek, dochodzę do wniosku, że muszę się zgodzić, bo w przeciwnym wypadku padnę trupem na środku willingeńskiego chodnika, gdyż krew – najzwyczajniej w świecie – przestanie krążyć w moim ciele.

                Wzdycham tak ciężko, jak tylko potrafię.

_________________________________

Jaki ja mam talent do schrzaniania rozdziałów...
Ale tak postanowiłam go dziś napisać. Bo musiałam sobie trochę humor poprawić. No ale bez przesady. W TAKICH warunkach go puścić?! Ja nadal nie ochłonęłam, a ile przekleństw w kierunku osób wiadomych poleciało - nie zliczę.
W każdym bądź razie - już niedługo święta.  I sobie odpocznę. I może będę miała czas na skończenie tego, bo jakoś na styczeń planuję nowość. Ale takim priorytetem właśnie na tą przerwę jest co? Otóż Wojtek. Bo to opowiadanie jest dla mnie niemal wszystkim i nie mogę tak go po prostu zostawić, wiecie? No jasne - kto czyta, ten wie.
A tak w ogóle to mam dość. Jutro mam zaplanowany dzień tylko na historię i francuski. Rano hista, mój kochany język i testy maturalne później. Rozprawka z historii, rozumiecie? Ja... no dobra. I 20 kartek zadań maturalnych z fakultetów o średniowieczu. I we wtorek kartkówka, a w środę klasówka (gdzie logika?).
No mniejsza. Wiedzcie, że o wszystkich Waszych nowościach wiem i pamiętam, ale nie wszystkie przez te dwa tygodnie miałam i będę mieć czas ogarnąć. Ale już w święta. Obiecuję.
Ach no tak... przecież na święta mam "Lalkę" do przeczytania... Dobra. Blogi istotniejsze <3
Kocham Was, wiecie?
Dobra, kończę, bo moja Weli wspina mi się na rozstawioną choinkę i właśnie jest na samym czubku. Nigdy nie zrozumiem logiki tego kota.
Buziaki! :*

2. "Dlatego, że mnie pan obmacuje."

Okazuje się, że muszę z nim pracować. Choć tak szczerze, to za dużo powiedziane, gdyż Michael (bo tak na imię ma ten jegomość) też jest kimś w rodzaju stażysty, z tą różnicą, że niemieckim.

                No bo jakże to by mogło być inaczej.

                Dobrze, że chłopak jest niezwykle uczynny, gdyż przynajmniej robi wszystko za mnie, co jest mi na rękę (oczywiście jak cioteczka nie widzi, bo inaczej miałabym malutkie kłopoty). Ja natomiast zazwyczaj siedzę sobie wygodnie na recepcji i z uśmiechem witam gości, bo przecież coś im się od życia należy, prawda?

                Właśnie – odnośnie gości to trochę ich jest, bo przecież ciociunia Marysia jak już zaczyna robić jakiś interes to na całego, więc hotel – o zgrozo! – jest bardzo obleganym miejscem.

                Jakby było co oglądać.

                Dziś też siedzę sobie wygodnie, machając nogami, przy okazji pozwalając, by żółte sznurowadło od mojego trampka się rozwiązało. Jedyne za co jestem wdzięczna tej kobiecie to właśnie za fakt, iż nie musimy nosić żadnych dziwacznych fartuszków czy Bóg wie jeszcze czego podczas naszej „służby”.

                Michael natomiast uwija się jak mrówka w ukropie, próbując wypełnić wszystkie obowiązki – zarówno swoje jak i po prostu moje. Wiem, wiem – nie powinnam tak go wykorzystywać, ale co miałam zrobić z fantem, że znalazłam takiego miłosiernego kolegę? No właśnie, odpowiedź na to pytanie nasuwa się sama.

                W końcu nadciąga moment przerwy. Zeskakuję na ziemię, a następnie zasiadam na wielkim, wygodnym fotelu za kontuarem. Uśmiecham się najładniej jak potrafię do hotelowego kucharza, który już zmierza w naszym kierunku z jakąś apetyczną potrawą. Nie mylę się. Aż mi ślinka do ust nacieka, gdy wyczuwam niesamowity zapach gulaszu z jakimś nieznanym mi dodatkiem.

                Nim się orientuję, zabieram się za pałaszowanie zawartości mojego talerza, a po chwili dołącza do mnie Michael.

                Przez krótki moment panuje miedzy nami kompletna cisza, którą chłopak decyduje się w końcu przerwać, zadając niezwykle niefortunne pytanie.

                Pytanie, którego miałam nadzieje nigdy nie usłyszeć.

- Dlaczego wyjechaliście z Niemiec?

                Mało brakuje, a kawałek jedzenia stałby mi w gardle, ale jakimś cudem go połykam, niemniej nie odpowiadam od razu. Muszę się zastanowić nad tym, co mogę powiedzieć.

                Biorę głęboki wdech.

- Zmarł mój dziadek, który mieszkał w Polsce. Rodzice otrzymali po nim dużą firmę. – po tych słowach wzruszam ramionami, jakby to było coś całkowicie normalnego. Inna sprawa, że nie mówię mu do końca prawdy i nigdy tego nie zrobię.

- A dlaczego w ogóle znalazłaś się w Niemczech? Przecież jesteś Polką.

                Boże… coś ty taki dociekliwy? Nie słyszałeś, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła?

                Patrzę przez moment tylko w swój prawie pusty talerz, przesuwając widelcem kawałek grzyba.  Muszę odpowiedzieć, tylko nie wiem jak. Postanawiam zrobić to najprościej jak się da.

- Bo tu była klinika. Mój tata potrzebował operacji. Później rehabilitacja, a następnie…  - ponownie wzruszam ramionami, by ukryć widoczne pewnie na pierwszy rzut oka zdenerwowanie – jakoś tak samo wyszło, że zostaliśmy.

                Przez chwilę Michael nie mówi nic, a ja zaczynam się cieszyć,  bo na pewno już o nic nie spyta. Mylę się.

- Na milion procent masz tu jakiś znajomych. Nie chcesz się z nimi spotkać? Odnowić starych więzi?

                Po tych słowach czuję się tak, jakby ktoś walnął mnie obuchem w łeb. Bo to jest właśnie najgorsze – to ciągłe rozpamiętywanie, które i tak przecież nic nie da.

                Jednak ktoś przybywa mi z odsieczą, bo w całym pomieszczeniu da się słyszeć głośny, niemal kłujący w uszy głos dzwoneczka, który oświadcza, iż mamy kolejnego gościa. Powoli podnoszę się z miejsca, wyraźnie sygnalizując, iż obsłużę klienta, a zarazem niekoniecznie chcę opowiedzieć na zadane pytanie, jednak gdy tylko unoszę głowę by zidentyfikować przybyłego, widelec wypada mi  dłoni i z głuchym łoskotem upada na ziemię.

                Nie. To nie może być prawda. Na pewno do tego gulaszu były dołożone grzybki halucynogenne.  Julka, opanuj się, spokojnie, dziewczyno – to tylko wytwór twego pojebanego mózgu, nic więcej.

                Jednak straszna mara przemawia i wtedy nabieram pewności, że jest jak najbardziej prawdziwa.

- Cześć.

                Czuję, iż nogi drżą pode mną niczym galareta, ale nie z przejęcia czy coś, ale ze złości. Czystej, perfidnej i niewyobrażalnej.  Zaciskam mocniej zęby, siłując się na w miarę normalny ton głosu.

- Michael, obsłuż pana.

                Chcę go wyminąć, po prostu gdzieś się zaszyć. I już prawie ta sztuka mi się udaje, jestem na schodach prowadzących do zamieszkałej przez domowników części budynku, ale oczywiście ten nie daje za wygraną.

                No tak – zawsze był uparty. To nas poróżniło przed laty.

- Julka, zaczekaj.

                A niech się wypcha. Jeszcze tego brakowało, żebym się go posłuchała. Przyspieszam kroku, ale oczywiście to nic nie pomaga, bo już po chwili słyszę jego kroki tuż za swoimi plecami. Przystaję, nabieram powietrza w płuca i gwałtownie się odwracam, przyjmując najbardziej obojętny wyraz twarzy, na jaki tylko mnie stać.

                Lustruję jego sylwetkę od stóp do głów.

                Zmężniał, wydoroślał, stał się przewyższającym mnie o jakie dwie głowy mężczyzną. Mimo tego patrzę przed siebie niezwykle odważnym wzrokiem, bo nie mogę okazać zdenerwowania.

- Tak? O co chodzi? – pytam niespodziewanie, czym wyraźnie go zaskakuję, bo na pewno nie jest gotowy na taki, a nie inny obrót spraw.

- Chciałem porozmawiać.

Udaję, ze nic a nic nie poruszają mnie wypowiedziane przez niego słowa, a żeby wzmocnić efekt robię smutną a zarazem przepraszającą minę.

- Niestety, nie mam teraz ani sekundy wolnego czasu, proszę zapisać się u mojej sekretarki na spotkanie, wtedy może się zastanowię.

                Po tych słowach odwracam się na pięcie, aby odejść, ale Andreas widocznie nie ma takiego zamiaru, bo łapie mnie za rękę wskutek czego tracę równowagę i ląduję prosto w ramionach chłopaka. Serce podchodzi mi do gardła, ale również nic nie daję po sobie poznać.

- Proszę mnie puścić – mamroczę – Bo zadzwonię na policję.

                Jednak on wybucha śmiechem.

- Ciekawe na jakiej podstawie, co? Za to, że właśnie uratowałem ci życie?

                Prycham pod nosem, a następnie wymyślam pierwszą lepszą odpowiedź, która przychodzi mi do głowy:

- Dlatego, że mnie pan obmacuje.

                I nie czekając na jakąkolwiek reakcję z jego strony, po prostu uwalniam się z nieco rozluźnionego uścisku i nawet nie odwracam się w jego stronę, po prostu odchodzę.

                Tylko z daleka słyszę cicho  - tak żebym pewnie nie dosłyszała - wypowiedziane słowa.

- Coś ty zrobiła z włosami…

                Nonszalancko odrzucam swoje kudły na plecy, by jeszcze bardziej je wyeksponować. Wróć. Raczej po to, by go mocniej wkurwić.

 

____________________________

Patrzcie jak mnie wena dopadła. Wczoraj w godzinkę rozdzialik księciunia (choć nieudany, to fakt), a dziś nasza różowowłosa.