6. "Możesz teraz nauczyć się kolorów."

                Uśmiecham się do Michaela najpiękniej, jak tylko potrafię. Jasne, wiem, że tym samym daję chłopakowi jakieś tam nadzieje. Oczywiście. Niemniej, co mam poradzić na to, że jest mi po prostu potrzebny?

                Tak, więc szczerzę do niego zęby jak ostatnia idiotka, a on – w końcu, po wielu mych trudach i znojach – mnie zauważa. Zwycięstwo.

- Michi, wiesz, że cię szalenie lubię? – pytam, nim zdążam się ugryźć w język, a on podnosi głowę i patrzy na mnie tak, jakbym oznajmiła mu, że jutro się pobierzemy. Czyli z uwielbieniem.

                Kurwa mać.

                Dobra, nieważne. Zaczęłaś, Julia to teraz brnij w to coś dalej.

- Wiem. A jaką przysługę tym razem mam ci wyświadczyć?

                Śmieję się. No bo co mam niby robić w takiej sytuacji, tak? No właśnie. Przecież trafił chłopak w sedno. Opanowuję jednak śmiech, pochylam się nad blatem pięknie demonstrując mój biust (uprzednio zadbałam o to, by dekolt był odpowiedniej wielkości), następnie zaś – najseksowniej jak tylko potrafię – mruczę:

- Widzisz, rybeńko, czytasz mi w myślach. Z nas to jednak są pokrewne dusze, nie sądzisz?

 

*

- Julka, a ty nie uważasz, że w różu to mi jednak nie jest do twarzy?

                Pytanie to oczywiście zadaje Michael, no bo któż by inny. Kręcę, więc przecząco głową, starając się, by peruka, którą próbuję wcisnąć mu na łeb, wyglądała jak najbardziej naturalnie,  a konkretniej, by przypominała moje kudły. Ja wiem, wiem, wiem, wiem, naprawdę wiem, że jestem podła, ale mimo wszystko – uśmiecham się delikatnie pod nosem, a w duszy odprawiam szamański taniec zwycięstwa.

                Bo przecież Wellinger jest na tyle głupi, że z daleka nie zauważy żadnej różnicy. Od zawsze biedaczek był daltonistą. Aż cud, iż na belce startowej kolory światełek odróżnia. Chyba. Może po prostu patrzy na Schustera. Mniejsza o to.

- Uważam, że wyglądasz jak… - zaczynam, spoglądając w lustro, przed którym usadziłam tego nieboraka i przekręcając głowę na boki, by lepiej ocenić końcowy efekt – słodki króliczek playboya. Mogę dorobić ci uszka, jeśli chcesz.

                Oj. Chyba przesadziłam. Michael podrywa się do góry i już sięga dłonią, by zniszczyć moje misternie wykonywane dzieło. W dosłownie ostatniej chwili łapię go za nadgarstek.

- Zostaw to! – niemal wrzeszczę, a następnie dodaję uspokajająco – Skoro ty masz różowe włosy i jesteś króliczkiem, to ja też nim jestem. A króliczki lubią się rozmnażać.

                Chłopak patrzy na mnie dziwnie, a ja momentalnie wyjaśniam:

- No co? Ja tylko mówię to, czego nauczyłam się na lekcjach biologii. Powinieneś być ze mnie dumny, że byłam pilną uczennicą.

                Ponownie demonstruję wszystkie me zęby w uśmiechu, który ma złagodzić te męskie, niemal zatwardziałe serce, a on się godzi na to, by mój wielki i genialny plan wcielić w życie.

                Odnotowuję kolejne zwycięstwo.

                Panie Wellinger – osobiście zadbam, by nauczył się pan kolorów.

                Obiecuję.

 

*

                W umówionym miejscu jesteśmy już czterdzieści minut przed czasem. No bo przecież nie możemy ryzykować tego, że nie zdążę się schować, a Michael odpowiednio usadzić. Tyłem, by Wellinger nie zauważył, że to nie jestem ja.

                Ogółem, więc rzecz ujmując, sprawdzam, czy z daleka ktokolwiek spostrzegłby różnicę i stwierdzam, że owszem. Inteligentny człowiek tak – nie ten debil, który udaje skoczka, więc zadowolona pokazuję chłopakowi uniesiony do góry kciuk i lezę schować się za bujny krzaczek.

Nie, nie siusiać, proszę tu nie wyobrażać sobie niewiadomo czego.

Okrywam się kocykiem, bo dzień mamy wyjątkowo chłodny i siedzę wygodnie z błogim uśmiechem na ustach. No dobra – Michaela wcale mi nie jest szkoda. Zgodził się, to niech teraz marźnie. Doprawdy to nie moja wina, że każdemu facetowi, gdy tylko ujrzy kawałek gołego cycka, odbija palma, a oczy świecą się jak nowiutkie, polskie pięciogroszówki. 

Mniejsza już o to, bo z moich skrupulatnych obserwacji jasno wynika, iż zbliża się ten, którego oczekuję. Tak jak myślałam – przed czasem.

Wiem też, że muszę swój plan wcielić w życie. Bo jak zbyt szybko zorientuje się w całej sytuacji, może mi się nie udać. Nie, wróć – przecież porażki absolutnie nie przyjmuję do świadomości.

Delikatnie wysuwam się zza mej zielonej fortecy, niemniej ciężar w mych dłoniach jest niewyobrażalny. Jula, najwyraźniej musisz popracować na siłowni w najbliższym czasie i poprawić kondycję fizyczną.

Nie. Absolutnie nie.

Dobra. Nieważne.

Widzę, iż on podchodzi do Michaela.

Widzę, że mówi coś do niego już z daleka. Dobrze, że uprzedziłam go, by pod żadnym pozorem się nie odwracał. Uśmiecham się szeroko. Uda się. Musi się udać. Nie ma innego wyjścia.

Wyraźny punkt kulminacyjny całej sytuacji?

Ewidentnie moment, w którym ten człek kładzie dłoń na ramieniu mojego „współpracownika”.

Boże, jaki idiota.

- Ponoć jestem dla ciebie taka ważna, a mylisz mnie z pierwszą lepszą istotą o różowych włosach, Wellinger.  – śmieję się tuż za jego plecami, a gdy zdezorientowany chłopak, w przeciągu dosłownie minimalnego ułamka sekundy, odwraca się twarzą do mnie, na jego głowie ląduje wiaderko rozrobionej, różnokolorowej farby.

- Co do…

                Wybucham niepohamowanym chichotem, gdy widzę jego sylwetkę ozdobioną cieknącą cieczą. Oraz te malutkie kropelki, spadające z misternie ułożonej grzywki  - debil myślał, że to będzie randka – i kapiące mu prosto na czubek nosa.

                Postanawiam, więc ozdobić go jeszcze bardziej, a już po chwili drugie wiadro, a konkretniej jego zawartość, elegancko ochlapuje mu kurtkę i spodnie.

Masz cela, Jula.

Ja sama zaś podchodzę do niego tak blisko, iż … -  nie, nie powiem, że czuję zapach jego perfum czy jakiś tam ładunek elektryczny, który przeskakuje między naszymi ciałami – iż… boję się, że upaćkam się farbą. A przecież ta bluza jest nowiutka. W każdym bądź razie staję na palcach i szepczę do ucha wciąż zamurowanego chłopaka:

- Możesz teraz nauczyć się kolorów i mam nadzieję, że przez ten czas przestaniesz mnie gnębić swoją antyinteligentą osobą, Wellinger.

____________________________

No więc...

Jaki ten rozdział jest wymuszony..

O masakra.

I mi się nie podoba. I w ogóle.