Zabawne... Myślałaś, że uciekniesz? Prolog.

 Zapamiętajcie to, co wam teraz powiem: brukselka jest ohydna. No normalnie jeść się jej  nie da, ale oczywiście moja mamusia wie lepiej. Bo to są same witaminy. Sratatata, uważaj kobieto, a ci uwierzę.

Dziś też wracam do domu, a tam unosi się zapach czego? Kalafiorowej. Trafia mnie jasny szlag, bo tego białego cholerstwa również nienawidzę. Na dodatek ta przeklęta szkoła mnie dobija, gdyż cytuję: „ Dama nie powinna się tak mocno malować. Prostytutka tak, ale ty nią nie jesteś.”

Faktu, że ona (moja wychowawczyni, a jakże ) prezentuje się jak klaun, wspaniałomyślnie nie przemilczałam, dlatego doszło między nami do ciekawej konwersacji, która skończyła się jak zwykle, czyli każdemu doskonale znaną uwagą w dzienniku, którą – również – każdy ma głęboko w swych tylnich czterech literach.

Mało tego! Sekundę po przekroczeniu progu domu, słyszę głos nietoperza. Tak,  tak, moi drodzy. Te słodkie zwierzątka mówią, a ich królowa jest moją „kochaną” cioteczką.  Swoją drogą to ona nie ma swojej nory gdzieś w Niemczech? No dobra, trudno. Momentalnie przypomina mi się żart z jeden z mych ukochanych serii książkowych, konkretniej z „Koszmarnego Karolka”: „Co to jest ropucha i szesnaście żabek? Ciocia Bella wiesza firanki”. Tylko, że według mnie powinno brzmieć to nieco inaczej, mianowicie: „Co to jest nietoperzyca ze skrzydłami na głowie, gadająca w języku tych stworów? Moja kochana ciotunia Marysia”. Fuu.. słodkie imię, aż zanadto. Krasnoludki, nie nabierzcie się, błagam. Ona was zje.

Biorę jednak głęboki wdech, delikatnie stąpam po panelach, by mnie nie usłyszeli, a po chwili zamieram, bo słyszę słowa, których nigdy w życiu bym się nie spodziewała:

- Poradzę sobie z nią. Sami mówiliście, że potrzebne są jej praktyki w hotelu, a tu nie ma nic interesującego. Przyjedzie do mnie w wakacje, będzie stała na recepcji.

                Przez chwilę próbuję zakodować sobie usłyszaną wiadomość w głowie, ale jakoś nie jestem w stanie tego zrobić. Zamiast tego postanawiam w końcu wkroczyć do akcji.

- Nigdzie się nie wybieram. A na pewno nie na to zadupie.

Cioteczka ma minę, jakby ujrzała ducha, a nie mnie. Cóż – dawno się nie widziałyśmy, więc cześć.  Tatuś tylko wzdycha cicho, kręcąc z rezygnacją głową, a przy okazji gasi w popielniczce papierosa. Ponoć miał rzucić. Zabawne. Tylko mamunia jest w pełni zadowolona, wymija mnie, a za sekundę wraca z pełna miską zupy kalafiorowej, którą już wcześniej wyczułam. Aż mnie odrzuca do tyłu od tego zapachu.

- Jula, nie przesadzaj. Musisz odbyć te praktyki.  – odzywa się kobieta w czerwonej, zwiewnej sukience, która nijak ma się do jej wielbłądziej figury – Wiem, że przez cztery lata nie miałyśmy kontaktu, ale uwierz, że tam, na miejscu, wszystko jest tak, jak wtedy, gdy wyjechaliście.

                Trach! 

Zaczynam mocniej zgrzytać zębami ze złości, bo oczywiście musiała mi wszystko przypomnieć. Musiała. Przypadkowo strącam ręką bardzo drogocenny wazon, który stał sobie na szafce obok mnie. Choć wróć – oczywiście, że zrobiłam to celowo, by przerwać tą rozmowę, która zaczęła niebezpiecznie schodzić na tematy, których poruszać nie miałam zamiaru.

                Jednak co z tego, skoro widzę, że wszystko już jest przesądzone? Zaciskam dłonie w pięści, ale nie wybucham. Odwracam się tylko na pięcie i biegnę do swojego pokoju.

                Samotność wydaje się być najlepszym rozwiązaniem.

_____________________________

Tadam!
Prolog celowo jest taki krótki, by niczego nie zdradzać, ale wprowadzić do akcji.
Tak, jak napisałam na księciu. Muszę sobie od tamtych opowiadań odpocząć, dlatego powstanie coś szybkiego - niekoniecznie ambitnego.
Coś takiego jak to.
No ale to dlatego, że mam zaciesza po tym zwariowanym i niesprawiedliwym konkursie. Bo jakże się tu nie cieszyć, kiedy Krzysiu wygrywa, a Weli - nasz kochany księciulek - jest na drugim miejscu? Dobra, jestem dziwna, ale bardziej się cieszę właśnie z tego drugiego, ale nic na to już nie poradzę.
I te momenty, gdy pokazywali Wernera, a ja cały czas miałam w głowie: "Zdechła ropucha" XD
Bezcenne.
Dobra.
Buziaki, słoneczka! :*